Ποιον ανέχεται ο Οικουμενικός στην Ουκρανία και τι προσφέρει σε αντάλλαγμα

Συμφωνεί μαζί του το ποίμνιο πολλών εκατομμυρίων της UOC;

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος, ο οποίος αποκαλεί «Αυτού Αγιώτητα», σε επιστολή προς τους προπαγανδιστές της OCU από τον πόρο «Cerkvarium», δήλωσε ότι οι επίσκοποι της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας «προσωρινά ανεκτικοί» στο έδαφος της Ουκρανίας. Κρίμα... Όχι για τους Ουκρανούς επισκόπους, αλλά για τον ίδιο τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, για το γεγονός ότι επιτρέπει στον εαυτό του να ξεστομίζει ψέματα και βρωμιά. Ας δούμε ένα μικρό παράδειγμα, ΠΟΙΟΝ και ΤΙ «ανέχεται προσωρινά» ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Στο παρόν άρθρο δεν θα ερευνήσουμε τις περιπλοκές των κανόνων και δε θα αποκαλύπτουμε εάν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει το δικαίωμα να διοικεί στην επικράτεια της Ουκρανίας ή όχι, όλα αυτά έχουν μελετηθεί επανειλημμένα στον πόρο μας. Ας ρίξουμε μια ματιά στην προσωπικότητα του Προκαθημένου της UOC και ορισμένων από τους επισκόπους του, εκείνους που ο επικεφαλής του Φαναρίου «ανέχεται» γενναιόδωρα.

Πριν από ένα χρόνο το κανάλι Inter TV έδειξε ένα ντοκιμαντέρ για τον Μητροπολίτη Ονούφριο με το τίτλο «Ο Μακαριώτατός μας». Σήμερα, όταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ονόμασε τον Προκαθήμενο της UOC «ιεράρχη που ζει στο Κίεβο», ο τίτλος αυτής της ταινίας απέκτησε μια επιπρόσθετη και πολύ βαθιά σημασία: ο Μητροπολίτης Ονούφριος δεν είναι τιμητικός επίσκοπος, τον οποίον «προσωρινά ανέχονται» στο Κίεβο μέχρι να συμφωνήσει να πάει κάτω στο «ωμοφόριο» του Σεργκέι Ντουμένκο. Ο Μητροπολίτης Ονούφριος είναι Ο ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΣ ΜΑΣ. Ό, τι και να γράφει ο πολίτης της Τουρκίας Βαρθολομαίος (Αρχοντώνης). Εμείς, εκατομμύρια πιστών της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, τον αναγνωρίζουμε ως Προκαθήμενό μας, μαρτυρούμε την πιστότητά μας στην Εκκλησία, την οποία υπηρετεί σε αυτό το υψηλό αξίωμα. Στα μάτια μας, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, ο Θεός τον έβαλε στο πηδάλιο της Εκκλησίας και τα επόμενα χρόνια έδειξαν πόσο ελεήμων ήταν ο Κύριος σε μας, στέλνοντας έναν τόσο ευλογημένο αρχιποιμένα.

Στην αρχή της ταινίας διηγείται μια ιστορία του πώς ένας άλλος επίσκοπος της UOC, ο Μητροπολίτης Λογγίνος (Ζαρ), ακόμα το 1992 ήρθε σε ένα ορφανοτροφείο και υιοθέτησε δύο αγοράκια τα οποία κανείς δεν ήθελε να πάρει στην οικογένειά τους. Και έλαβε γι’ αυτό την ευλογία του Μητροπολίτη Ονούφριου, ο οποίος τότε ήταν ο κυβερνών επίσκοπος της επισκοπής του Τσερνιβτσί.

Μητροπολίτης Λογγίνος: «Δύο παιδιά που κανείς δεν ήθελε να υιοθετήσει, αγόρια... Με παρακάλεσαν πάρα πολύ, όταν πήγαμε να πούμε χρόνια πολλά στα παιδιά, ρώτησαν, αν είναι δυνατόν, να τα παίρνουμε. Και αποφασίσαμε μέσω του Μακαριώτατου Ονούφριου, τότε ήταν στην επισκοπή μας στο Τσερνιβτσί. Συμβουλεύτηκα μαζί του και έλαβα μια ευλογία γι’ αυτό. Ο Δεσπότης πάντα κάνει έτσι, ο Μακαριώτατός μας, σηκώνει τα χεράκια του στον ουρανό και λέει: «Ο Κύριος» και χαίρεται πολύ γι’ αυτό».

Μετά τα δύο πρώτα αγόρια, η οικογένεια του τότε ακόμα πρωθιερέα Μιχαήλ Ζαρ, υιοθέτησε δύο άλλα παιδιά, μετά άλλα δέκα. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 το ορφανοτροφείο, που διοργάνωσε ο Μητροπολίτης Λογγίνος, είχε ήδη φιλοξενήσει περισσότερα από 400 παιδιά, 82 από τα οποία ήταν θετικά στον ιό HIV και άλλα 86 με συγγενείς αναπηρίες.

Μητροπολίτης Ονούφριος: «Τον άκουσα και ευλόγησα, αλλά σκέφτηκα: είναι ενδιαφέρον πώς θα είναι. Να πάρει τα παιδιά εκεί... Εντάξει, θα αντέξει ένα μήνα, τρεις μήνες, ένα χρόνο, αλλά μετά τι να κάνει με αυτά; Αλλά έκανα λάθος, αποδείχθηκε τόσο... περισσότερος από ό, τι φανταζόμουν. Σήμερα, αυτό που κάνει, κανείς στον κόσμο δεν κάνει. Μπορώ να το πω με πλήρη υπευθυνότητα».

Ο Μητροπολίτης Ονούφριος είναι Ο ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΣ ΜΑΣ. Ό, τι και να γράφει ο πολίτης της Τουρκίας Βαρθολομαίος (Αρχοντώνης). Εμείς, εκατομμύρια πιστών της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, τον αναγνωρίζουμε ως Προκαθήμενό μας

Αρχικά, το ορφανοτροφείο βρισκόταν στο ανδρικό μοναστήρι της Αναλήψεως στο Μπαντσένι , το οποίο, παρεμπιπτόντως, οργανώθηκε και χτίστηκε επίσης από το Μητροπολίτη Λογγίνο και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο χωριό Μόνιτσα της Περιφέρειας Τσερνιβτσί. Αυτή τη στιγμή είναι μια ολόκληρη πόλη όμορφων και άνετων κτιρίων, στην οποία τα παιδιά βρίσκουν την αγάπη και την ευτυχία της παιδικής ηλικίας, παρά τις σοβαρές αναπηρίες πολλών από αυτά.

Τα παιδιά με συγγενείς δυσπλασίες είναι πολύ δύσκολος σταυρός για τους γονείς. Πολλές οικογένειες δεν μπορούν να το αντέξουν και εγκαταλείπουν τέτοια παιδιά, καταδικάζοντάς τα σε σωματικά και ψυχολογικά βάσανα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, και τον εαυτό του σε μια αφόρητη επίπληξη της συνείδησης, που αργά ή γρήγορα έρχεται. Αλλά η στοργική καρδιά του Σεβασμιωτάτου Λογγίνου χωράει όλους αυτούς τους άρρωστους, ταλαιπωρημένους, εγκαταλελειμμένους... Για καθένα τους ζητά από τον Θεό υγεία και δίνει ελπίδα για το μέλλον.

Μητροπολίτης Λογγίνος: «Ένα αγόρι είχε δύο κακοήθεις όγκους. Ήταν δύο ετών, ζύγιζε πέντε κιλά. Ανέδυε μία μυρωδιά έντονη, ήταν σε άσχημη κατάσταση. Το βράδυ, όταν έπαιρνε την τελευταία του πνοή το παιδί αυτό, ήλθαν όλοι οι γιατροί, κοίταξαν και είπαν: «Αφήστε τον να πεθάνει ήσυχα, δεν έχουμε τι να του κάνουμε». Σπάνια έπνευσε ήδη. Αναπνέει κάθε δύο λεπτά. Και όταν έφυγαν οι γιατροί, άρχισα να κλαίω, το πήρα στην αγκαλιά μου, ανέβηκα στην θαυματουργής εικόνα Παναγίας του Μποιάν και το έβαλα μπροστά από την εικόνα και είπα: «Παναγία μου, δεν έχει κανέναν σε αυτόν τον κόσμο. Είναι ένα ορφανό. Εάν μπορείς βοήθησέ το!». Το παιδί άρχισε να αναπνέει ξανά αφού μέχρι τότε ανέπνεε δύσκολα. Άρχισε να κουνάει τα χέρια του, το κεφαλάκι, τα πόδια… Το πρωί μάλιστα άρχισε να τρώει». 

Υπεραγία Θεοτόκος θεράπευσε αυτό το μωρό. Μέσα από την προσευχή του δικαίου, μόνο μικρές ουλές έμειναν από δύο όγκους. Είναι τώρα 25 ετών και έχει τη δική του οικογένεια. Μερικά παιδιά μεγαλώνουν, παντρεύονται ή πηγαίνουν σε μοναστήρι, αλλά παραμένουν πάντα στην καρδιά του πατέρα τους, Μητροπολίτη Λογγίνου. Με την έξοδό τους στην ενήλικη ζωή το μεγάλο σπίτι του Σεβασμιώτατου Λογγίνου δεν μένει άδειο, πλέον άλλα παιδιά βρίσκουν τρυφερότητα, φροντίδα και αγάπη εδώ

Δεν είναι εύκολο να φροντίζεις αυτά τα παιδιά. Δεν είναι εύκολο να συντηρείς σχεδόν πεντακόσια ορφανά, να τα ταΐζεις, να τα ντύνεις, να τους δίνεις στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Μερικές φορές πρέπει να περάσεις πολύ δύσκολες στιγμές.

Μητροπολίτης Λογγίνος: «Όποτε ήταν πολύ δύσκολα για μένα, έπαιρνα τηλέφωνο στον Δεσπότη Ονούφριο και έλεγε: «Την ευχή σας, Δέσποτα!» Και είχαμε μια τέτοια ελπίδα ότι κάποιος μας οδηγεί. Είναι η προσευχή του Μακαριώτατου μας προς τον Παντοδύναμο».

Μητροπολίτης Ονούφριος: «Κοιτούσα κι εγώ συχνά στα μάτια αυτών των παιδιών και δεν έβλεπα κανένα ίχνος λύπης εκεί. <...> Λαμβάνουν περισσότερη ζεστασιά εκεί από ό, τι τα περισσότερα παιδιά λαμβάνουν από τους γονείς τους».

Μητροπολίτης Ονούφριος: «Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο κατόρθωμα που έχει ιδιαίτερη αξία. Θυσιαστική αγάπη, που είναι ο υψηλότερος βαθμός ανθρώπινης αγάπης».

Έτσι, μέσα από τις προσευχές και τους κόπους του Μακαριώτατου Ονούφριου, του Μητροπολίτη Λογγίνου, μοναχών που φροντίζουν τα παιδιά, ευεργετών, ζει το ορφανοτροφείο στο χωριό Μόλνιτσα. Και σε όλη την Ουκρανία υπάρχουν περισσότερες από 12 χιλιάδες εκκλησιαστικές κοινότητες, σχεδόν μισή χιλιάδα μοναστήρια, περισσότεροι από εκατό επίσκοποι υπηρετούν τον Θεό. Και όλους αυτούς τους ανθρώπους «προσωρινά ανέχεται» ένα άτομο που ονομάζεται επικεφαλής όλης της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Πατριάρχης Βαρθολομαίος: «Ανεχόμαστε προσωρινά την ύπαρξη Ουκρανών ιεραρχών όχι ως τοπικούς κυβερνώντες επισκόπους, αλλά μόνο ως τιμητικούς ή εκείνους που βρίσκονται (έχουν κατοικία) στην Ουκρανία...».

Δηλαδή, σύμφωνα με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, δεν υπάρχει χώρος στην Ουκρανία για όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Και τι προτείνει σε αντάλλαγμα; Σε αντάλλαγμα προτείνει να υπακούσουμε στον Σεργκέι Ντουμένκο και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι, αντί να φροντίζουν ορφανά, αντί για προσευχή και δίκαιη ζωή, κάνουν αυτό.

Υπάρχουν πολλές τέτοιες φωτογραφίες και βίντεο στο Διαδίκτυο. Σε αυτά οι υποστηρικτές του Σεργκέι Ντουμένκο, τον οποίο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος αποκαλεί «κανονικό Μητροπολίτη του Κιέβου», καταλαμβάνουν εκκλησίες, κόβουν κλειδαριές, χτυπούν ιερείς... Δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη καταδίκης αυτών των αδικιών ούτε από τα χείλη του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, ούτε από τα χείλη του Ντουμένκο...

Τι είδους καρδιά πρέπει να έχει κάποιος για να «ανέχεται προσωρινά» το καλό και να ευλογεί την ανομία;!

Ας αφαιρεθούμε και προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε σ’ όλη αυτή την κατάσταση από έξω – πού είναι η ευαγγελική αγάπη σε όλα αυτά; Πίσω από ποίον είναι ο Χριστός; Πίσω από τον Μακαριώτατο Ονούφριο ή τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο (στον Ντουμένκο δε θα αναφερθούμε καν);

Ακόμη και αν δεν υπάρχει σήμερα η ευχαριστιακή κοινωνία με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, κανείς δεν απαγόρευε να προσευχόμαστε γι’ αυτόν. Η ψυχή του χρειάζεται πάρα πολύ μια προσευχή...